بدلایلی ضرورتی برای نوشتن از سفر اربعین امسال نمی دیدم اما در نهایت تصمیم گرفتم مختصری از شرح سفر را برای دوستان بنویسم :

از سال گذشته در انتظار اربعین امسال بودم ، با پیامک دوستان مبنی بر باز شدن مرز با پسرم و چند تن از فامیل حرکت کردیم ، مثل سال گذشته در موکب های شهر نهاوند و راه کرمانشاه توقف کردیم.

فضای موکبها بسیار معنوی بود و دیدن آن همه خدمتگزار عاشق امام حسین(ع) انسان را به وجد می آورد ، شب را در موکب راه کرمانشاه ماندیم و ساعت 5/3 صبح راه افتادیم .

صبحانه را در موکبی در ایلام صرف کردیم و به سمت مهران حرکت کردیم ، شهر مهران و اطرافش به تمام معنا به بزرگترین پارکینگ جهان تبدیل شده بود ، همه بسوی یک هدف می رفتند ، کربلا ، سرزمین عشاق.

درآمدن از آن همه ترافیک و شلوغی بسیار مشکل بود ولی بالاخره اذان ظهر از مرز رد شدیم ، دیدن جداسازی برادران و خواهران افغان و ممانعت از خروج آنها بسیار سخت بود ، عشق حسین(ع) ملیت نمی شناسد ، واقعا دلیل این سختگیری را نمی دانستم ، چرا باید دل هزاران شیعه را فقط به جرم ملیت و نژاد شکست؟!

نماز را در مرز خواندیم و حرکت کردیم ، مدتی پیاده رفتیم تا به ترمینال عراقی مهران رسیدیم ، سیل جمعیت ابتدا و انتها نداشت ، باد شدیدی شروع شد و گرد و غبار را با شدت به صورتها می پاشید ، به این راحتی ها وسیله ای برای نجف پیدا نمی شد ، ناگهان یک تریلی مسقف پیدا شد و بسیاری برای سوار شدن هجوم آوردند ، راننده عراقی با عراقی های ایثارگر اربعین فرق داشت وبه پول کرایه یک مسافر هم حساس بود ، پول زیادی نبود ، نفری 25 هزار ولی متاسفانه افرادی بودند که از دادن کرایه اکراه داشتند یا می گفتند پول را آخر می دهیم و راننده اصرار داشت که باید کرایه را اول بدهید ، در طول مسیر هم چندین بار بگو مگو بیین مسافران ایرانی درگرفت که با وساطت و خواهش و تمنا به خیر گذشت ، طی این مسافت 300 کیلومتری مهران تا نجف آن هم با آن تراکم جمعیت و این وسیله ناجور بسیار سخت بود. نماز مغرب و عشاء در یک موکب بین راهی توقف کردیم ، پذیرائی فلافل بود و چای ، افرادی به نماز ایستادند که باور نمی کردی اهل نماز باشند و به احتمال قوی در سایر اوقات نماز نمی خوانند ولی خب سفر کربلا بود و عشق حسین(ع) دل بسیاری از انسانها را با خدا پیوند زده بود ، هنری که از هزاران هزار کتاب و سمینار و کار فرهنگی برنمی آید.

شب ساعت یازده بود که رسیدیم نجف ، باز هم سیل جمعیت ، باز هم پیاده روی و حرکت به سمت حرم مولا ، فقر و وضعیت بد اطراف نجف بسیار چشمگیر بود و این را می توانستی در صحبتهای زائران به وفور ببینی و شکرشان از امنیت و نعمت سلامت و بهداشت کشورمان.

شب موکبی پیدا نکردیم و چون هوا در ابتدا زیاد سرد نبود ، در هوای آزاد بر روی چمن های مصنوعی خوابیدیم ولی در ادامه با تشدید سرما بیدار شدیم و آتشی روشن کردیم.

حوالی ساعت 4 بود که از ناچاری حرکت کردیم سمت حرم ، درهای حرم قبل از نماز صبح بسته بود و جمعیت با تراکم شدید در اطراف به امید باز شدن دربها ، یقین داشتیم که نمی توانیم به این راحتی ها وارد حرم شویم ، نماز صبح را کنار دیوار حرم خواندیم و همانجا دست جمعی زیارت نامه را خواندیم و حرکت کردیم برای آغاز پیاده روی به سمت کربلا ، با زیارت مومنین وادی السلام پیاده روی مان شروع شد ، چیزی در حدود صد و خورده ای عمود از داخل نجف و دویست و خورده ای عمود از بیرون نجف را رفته بودیم ،حوالی ساعت 7 شب بود که درد شدیدی را در کف پای چپم حس کردم ، طوری که حتی نمی توانستم پایم را زمین بگذارم ، چاره ای نداشتیم سوار یک ون شدیم تا زودتر برسیم به کربلا ، به علت ترافیک ، ون به جاده ی خاکی زد ، سرعت زیاد و چاله چوله های راه و رانندگی عجیب و غریب ، مجبورمان می کرد هرلحظه اشهدمان را بخوانیم! ون قبل از عمود 700 نگه داشت ، جلوتر نمی توانست برود ، به هر زحمتی بود ، موکبی پیدا کردیم تا شاید با استراحت و قرص و دارو ، بهتر شوم و بتوانیم بقیه راه را پیاده برویم.

صبح زود حرکت کردیم ، درد پایم چندان بهتر نشده بود ولی عادت کرده بودم و با لنگیدن سعی می کردم فشار کمتری به پای چپم بیاید ، فشار درد موجب می شد بارها در راه به یاد سختی پیاده روی اطفال و اهل بیت داغدار پیامبر(ص) که بعد از فاجعه کربلا همین راه را از کربلا تا نجف و کوفه طی کرده بودند ، بیافتم ، واقعا بسیارسخت است برای طفلی که مصیبت دیده ، تازیانه و سیلی بخورد و با اشک چشم و با کتک ماموران سنگدل با کمترین آب و غذا و استراحت ، این راه را برود.

بر اهل بیت پیامبر(ص) در این راه و مسیر رفت و برگشت شام چه گذشت خدایا ... ! یقیناً  این نورانیت و جذابیت دهها میلیونی اربعین و پیاده روی ها ، بخاطر همان مصائب و مشکلات در راه خدا و رضایش بوده و هست.

در راه ، حضور جوانان آذربایجانی بسیار چشمگیر بود و این قطعاً با ممنوعیت عزداری محرم گذشته در آذربایجان ارتباط داشت ، با یکی از جوانان آذربایجانی هم کلام شدم ، می گفت 273 اتوبوس آمده اند. صفای خاصی داشتند و البته عدم اطمینان از طرف مقابل ، که شاید از ماموران مخفی حکومت جبار آذربایجان باشد.

زن و مرد ، پیر و جوان ، کوچک و بزرگ با عشق و حرارت خاصی حرکت می کردند ، گویا دنیای پس از مرگ است و هرکس شتابان به سوی هدف و سرانجام خویش می رود ، و چه هدفی زیباتر از حسین(ع).

تبلیغات مهدوی همچون سال گذشته بسیار چشمگیر و جذاب بود ، پوسترها ، بنرها ، موکب ها ، دست نوشته ها و ... همه به یک چیز فرا می خواندند ، دعا برای فرج منجی عالم بشریت ، دعا برای خلاصی انسان و نابودی ظلم و ظالمان:

تبلیغات مهدوی در پیاده روی اربعین امسال

الحمدلله موکب " شباب المقاومه " جوانان مقاومت شامل دانشجویان ایرانی و عراقی ، بسیار متفاوت و جذاب و به روز بود ، هم از لحاظ برنامه های سخنرانی و عزاداری و هم برنامه های فرهنگی متنوع دیگر از ماکت رهبران و شخصیتهای مبارز جهان اسلام تا بسته های فرهنگی.

پرچم ها و بنرهای جذابی را می شد در طول مسیر دید ، از بنر شیعیان نیجریه تا بنرها و پرچم های "نحن ابناء الخمینی"

از دست نوشته هایی که از مردم دعوت کرده بود قدم هایشان را در این مسیر به نیت تعجیل در فرج بردارند. تا کوله پشتی های جذاب شیعیان ترکیه که تصویر هنگام قیام منجی عالم بشریت را نشان می داد.

در طول مسیر در چند جا و از جمله در موکبی نزدیک کربلا با برادران عرب عراقی در مورد نشانه ها و علائم ظهور دست و پا شکسته صحبت کردیم ، یکی شان نظر جالبی داشت : می گفت به نظر علامه کورانی اگر سایر علائم ظهورنیز بیاید ، در شرایط فعلی سیدخراسانی کسی جز امام خامنه ای نیست.

به هر زحمتی که بود لنگ لنگان شب بود که رسیدیم کربلا و در روی پل میثم تمار سلام دادیم ، بنا شد که کمی استراحت کنیم و بعد به نوبت به زیارت برویم ، از خوش اقبالی ما در فاصله نه چندان دور از حرم حضرت عباس(س) حدود ساعت 7 (چون دیرتر از این موکب تقریبا پیدا نمی شود) موکب کوچکی پیدا کردیم که بعد مشخص شد برای برادران حشدالشعبی اهل بصره است که نذر دارند و هر سال در ایام اربعین این موکب را بنا می کنند.

شب رفتیم زیارت ، به هر زحمتی بود وارد حرم شدیم ، از دور زیارت نامه خواندیم و سلام دادیم ولی مگر می شد به ضریح مطهر رسید با آن ازدحام ، روز بعد هم آمدیم زیارت ولی به علت مریضی یکی از همراهان مجبور شدیم به دنبال مطلب و دکتر برویم ، بعد از درمان یک ساعته ، از بین الحرمین زیارت کردیم و برگشتیم موکب . نماز ظهر را خواندیم ، ناهار نذری صرف کردیم و بعد از خرید مختصر سوغاتی دم دستی مهیا شدیم برای برگشت.

از  بی خبری ما آن روز، روز برگشت عراقی ها بود و هر ماشینی را که می دیدیم با بیشتر از ظرفیت خودش در حال برگشت بود ، بیش از 3 ساعت پیاده روی کردیم تا در آخر و در کمال ناامیدی یک تریلی که از فشار جمعیت در حال انفجار بود پیدا کردیم و به هر زحمتی بود سوار شدیم ، همه عراقی بودند و فقط ما چند نفر ایرانی بودیم بهمراه دو نفر دیگر ، چند ساعت با فشار شدید سرپا بودیم ، خیلی سخت بود ولی عشق زیارت و محبت حسین(ع) سختی ها را برای همه آسان می کرد.

در داخل تریلی در فاصله چند ساعته چندبار با همراهان عراقی که اکثراً جوان و نوجوان بودند هم صحبت شدیم ، یکی شان جوانی حدود 25 الی 30 ساله بود ، از او پرسیدم تا کنون ایران آمدی زیارت امام رضا(ع) گفت نه ، رفیقش گفت: می ترسد که پاسپورت آمریکایی اش مشکل دار شود! ( بخاطر تحریم جدیدی که بعد از برجام تصویب شد)

چند ساعت بعد رسیدیم ترمینال حله و به زحمت یک ون پیدا کردیم برای مهران .

...........

پ . ن :

- در سفر سال گذشته وقتی به خانه رسیدیم متوجه شدیم که کوله پشتی حاوی پاسپورتها و کمی سوغاتی به علت سردی شدید هوا در موکبی در شهر مهران جا مانده ، قیدش را زدیم و بی خیالش شدیم ، تا اینکه فردی زنگ زد و گفت که اهل ایلام است و کوله پشتی ما را پیدا کرده ، زحمت پستش را کشید و هرچه ما اصرار کردیم ، هزینه پست را نگرفت ، آری در این دنیای بی رحم ، انسانهای بامعرفت عاشق اهل بیت (ع) کم نیستند ، سلامتی همه شان صلوات.