مدتی قبل بعد از نماز جمعه یکی از همراهان طلبه سیرجانی را در حرم مطهر حضرت معصومه(س) دیدم و از احوال طلبه سیرجانی جویا شدم ، می دانستم که چند هفته ای هست که در بازداشت است اما کجا و تا کی را نه ، گفت منتقلش کرده اند به زندان اوین و خبری از او ندارم ، گفت حالم خوب نیست و خداحافظی کرد ، او رفت و من ماندم و دنیایی از حیرت و غم ، براستی آیا جزای کسی که خواسته ای  جز  اجرای حق و عدالت ندارد این است ؟ مگر طلبه سیرجانی چه می گوید و چه می خواهد ؟ آیا پرونده زمین خواریهای سیرجان که او حرکتش را در اعتراض به آن آغاز کرد واقعیت نداشت ؟ آیا مفاسد اقتصادی 3000 میلیاردی در نظام بانکی و 1000 میلیاردی در بازار ارز افسانه بود ؟ آیا اختلاس های کلان بانکی دروغ است؟ آیا بدهکاری 60 هزار میلیاردی سرمایه داران به نظام صحت ندارد ؟

و آیا در کنار اینها خانواده ه ای که به خاطر چند میلیون تومان فرومی پاشد و مستاجری که در برابر هزینه های کمرشکن زندگی مستاصل و درمانده می شود و کودکی که به خاطر فقر از تحصیل باز می ماند و آبروهایی که ریخته می شود و اشکهایی که جاری می گردد واقعیت ندارد؟

و اگر همه اینها حقیقت دارد که متاسفانه دارد آیا قیام در اعتراض به این ناهنجاریها در نظام ولایی و شیعی ما جرم است یا موجب افتخار و تحسین ، آیا چنین جهادی وظیفه ی همه ما هست یا خیر و اگر امر به معروف و نهی از منکر مدیران خواسته ولایت است که هست و وظیفه ای عمومی و همگانی ، آیا پاسخ کسی که بر خلاف همه ما که به هزار دلیل فرار از این تکلیف را برای خود توجیه کرده ایم ، برای انجام آن به پا خواست ، زندان و تهدید و ارعاب است؟ آیا پاسخ کسی که تمام حرفش این است که چرا گوش کسی به دغدغه های ولایت در باب مفاسد اقتصادی و فرمان هشت ماده ای بدهکار نیست ، باید این چنین باشد؟

آری انتظار مومنین چیز دیگریست ، فضای جامعه اسلامی نباید اینگونه باشد ، فضایی که در آن بی هنرانی به اسم هنرمند هرچه دل تنگشان می خواهد می سازد و آثار مبتذلشان را با افتخار منتشر می کنند و فضای ذهن و روح جامعه و جوانان را تباه می سازند و اگر ممانعتی بوجود آید طلبکار شده و بیانیه می دهند ، اما از سویی دیگر جوانان و طلابی که هدفی جز احیای فریضه امر به معروف و نهی از منکر ندارند مستحق چنان برخوردهایی می شوند

و من در حیرتم رسانه هایی که خود را اصولگرا می دانند با چه توجیهی از بازتاب واقعیات و دفاع از حق طفره می روند ، پالایش درونی نظام و مبارزه با مفاسد در هیچ دوره ای نه تنها به ضرر نظام نیست که کاملاً به سود بوده و بلکه از ضروریات است ، خطر واقعی پنهان کردن و به فراموشی سپردن مفاسد است ، خطر واقعی رشد ناهنجاریها زیر سایه غفلت و اهمال است ، خطر واقعی فراموش شدن فرمان 8 ماده ای ولایت است ، خطر واقعی سرباز کردن یکباره این غدد چرکین است.

آینه چون نقش تو بنمود راست ، خود شکن آینه شکستن خطاست ، اگر طلبه ای فارغ از تمام سختی ها و اجحاف ها وظیفه خود دانست که آسیبی بزرگ را به جامعه و مسئولان مربوطه گوشزد کند ، چاره ی کار در دیدن این آسیب و جستجوی راه درمان آن است نه  برخورد ناشایست و شکستن آینه.

آیا چنین برخوردهایی فریضه امر به معروف و نهی از منکر در سطح جامعه را که مورد سفارش اسلام  و ولایت عزیز است تضعیف نمی کند ؟ آیا  موضع حکومت اسلامی در برابر مطالبات مردمی در باب ارزشهای اسلامی و مفاسد اقتصادی و فرهنگی باید این چنین باشد؟ آیا تاکیدات مکرر ولی امر مسلمین(مدظله) را ندیده و نشنیده ایم؟

و تاسف بار است حال کسانی که در مبارزه با مفاسد اقتصادی و بدحجابی تا زمانی که وسیله ای برای تهاجم به دولت باشد در صحنه اند اما زمانی که پای اصلاح عملی در جامعه می شود هیچ خبری از آنان نیست.

آری طلبه سیرجانی اینک هزینه عدالت خواهی اش را می دهد ، هزینه ای که احمدی نژاد با راه انداختن موج مبارک عدالتخواهی  مدتهاست در مقیاس وسیعتر آن را می پردازد و این هزینه دادن هرچند از نگاهی برای او شیرین است اما دردآور این است که دوستان دیروز و مدعیان دیروز و امروز در این میان سکوت کنند و تنها نظاره گر باقی بمانند.

این روزها نیز خواهد گذشت و آینده در مورد عملکردها قضاوت خواهد کرد ، هم عملکرد اصولگرایانی که حق را دیدند و دفاعی نکردند و هم مسئولانی که به جای حمایت چنین برخوردهایی کردند.

بزودی آفتاب حقیقت خواهد دمید و در آن روز کسانی که برای حاکمیت حق جهاد تلاش کرده اند ، مسرور و شادمان مزد تلاش خود را خواهند گرفت.

بسم الله الرحمن الرحیم ، والعصر ، ان الانسان لفی خسر ، الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر

.................

پ . ن :

چه زیبا نوشته است نویسنده توانا برادر قدیانی پیرامون طلبه سیرجانی

(در هنگام چادر نشینی اعتراضی در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی) :

دلت خوش است تو هم ای طلبه سیرجانی ها. همه دارند چادر از سر بر می دارند، تو نشسته ای در چادر؟
چادر محل زندگی کودک آواره فلسطینی است. تو را حکما بی عدالتی آواره کرده. تو هم می رفتی زمین می خوردی خب. زمین خواری روزه را باطل نمی کند. بگذار من هم به تو طعنه بزنم؛
بنز به تو نرسیده یا بی ام و؟
ای بابا!
تو الان برای خودت طلبه معروفی شده ای. برو صیغه محرمیت بخوان برای سارا و ندار. برو پای منبر. من خودم می شوم راننده ات. تو چرا نمی خواهی یک روحانی باکلاس باشی؟ سیرجان اصلا کجاست، تا وقتی رفسنجان هست؟ تو غصه بخور، پسته خوردنش با آقازاده ها. تو عرضه نداشتی که با امام عکس بگیری، تو عرضه نداشتی در هواپیما، در پلکان ششم دست امام را بگیری، تقصیر قوه قضاییه چیست؟ تو دیر به دنیا آمدی، همه کاخها پر شد، آقازاده ها مقصرند؟ تو داری اکسیژن می خوری، هوا می خوری، باد می خوری، غصه می خوری، چیزی نیست، زمین خواری عده ای اما گناه است!
چادر تو دمار از روزگار تراکم درآورده. می خواهی من هم برایت حرف دربیاورم؟ تو نمازت در این چادر باطل است؛ مکان غصبی است. تو چشم دیدن پیشرفت آقازاده ها را نداری. تو دلت خوش است. حجره و حوزه را ول کرده ای و داری یک تنه بار نواب را به دوش می کشی. اگر مردی تونل توحید را تو افتتاح می کردی. تنگه احد همین چادر توست. ول کن این تنگه را. تو بمیری بنیاد شهید حتی تو را منافق هم حساب نمی کند و هیچ مسئولی زیر تابوتت را نمی گیرد. ول کن این تنگه را. غنیمت را بچسب. بعد هم خودت یک پا ملایی. ? تا کلاه شرعی برایش بدوز و خلاص. وسواس خوب نیست. تو وسواسی هستی و می خواهی شمع بیت المال را با وسواس خاموش کنی. چه کسی به تو این ماموریت را داده است؟
گور بابای عدالت. سرت درد می کندها. پس فردا خود تو را می کنند مصداق ظلم به سران فتنه، که چرا مثلا در چادرت از گل نازکتر گفتی به فلان زالوصفت. تو متهمی. پس فردا همین عدالت را چماق می کنند بر سرت. به اسم مالک اشتر علی، ملک و املاک خود، شترهای خود را می کوبانند بر سرت. تو داری تند می روی. این خبرها هم نیست. همه جا امن و امان است و تو داری شورش را در می آوری. آخر چادر هم شد جای زندگی؟
خودت را آواره کوه و بیابان کرده ای که چه؟ امنیت ملی ما را جان سران فتنه تعیین می کند. تو باید با عباس بمیری و حاج کاظم باز هم باید بنشیند روی زمین و برای “ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی”، قصه حسین کرد بخواند. من به جای تو بودم به جای غصه، پسته می خوردم و برای نسل آینده در زیرزمین متروی تهران کار فرهنگی انجام می دادم. دغدغه عدالت داری؟ بنده خدا، برایت حرف در می آورند که عشق شهرتی. دلت را می شکنند. خون می کنند به دلت. پشت سرت حرف در می آورند. بیا بیرون از چادر و دختران مانتویی را جذب اسلام کن. بگو که اسلام دین گل و بلبل است.

مخ عدالت الان دارد سوت می کشد و هیچ قطاری به مقصد دوکوهه سوت نمی کشد.
تو اگر می خواهی مثل رزمنده ها با نان خشک افطار کنی، آقازاده ها هم حق دارند همه ما را خرمقدس خطاب کنند. ناراحت نشوی ها. این حرفها را دارند پشت سر تو می زنند. بیا بیرون از چادر و در مصاحبه زنده با فرزاد جمشیدی از فواید سبک خوردن سحری برایمان بگو. حافظ بخوان. کلیله و دمنه که زمین خوار نبودند. برای ما از نصرالله منشی بگو و از عبدالله ابن مقفع که آخر سر هم نفهمدیم کدام شان مترجم بود، کدامشان مولف! بیا بیرون از چادر و مجنون کوی لیلی باش.
عدالت هم خدا بزرگ است و چادر تو از خانه خدا هم ساده تر. پس فردا برایت حرف در می آورند که تو می خواهی ادعای خدایی کنی. تو هم می توانی عمار علی باشی و در عین حال سایت بالاترین تحویلت بگیرد. به وقتش شمر باش، به وقتش بسیجی، به وقتش ابوموسی و به وقتش در تنب کوچک خم شو تا کمر جلوی آقازاده بزرگ. چادر تو منطقه آزاد تجاری نیست.
یکی دیگر از صحن های “سیدالکریم” است و این امنیت سرمایه داری را به خطر می اندازد. تو باید کیش شوی وقتی در کیش، بچه فیل هم به تو رخ نشان می دهد. بیا بیرون از چادر و برای دخترکان دم بخت استخاره بگیر.
بیا بیرون از چادر و ول کن این بساط را.
تو چهره شهر را خراب کرده ای.
چادر تو زیر خط فقر است.