قبول دارم که هیچ کدام از ما عاشق یوسف زهرا(عج) نیستیم ، ما نهایتاً محبانی راستین باشیم که دوست داریم به درجه عاشقان حضرتش نائل شویم ، بدین منظور ، مسئله عشق و محبت به صورت کلی و عشق به آن یار آسمانی را بطور گذرا مرور می کنیم :
عشق چیست؟ چگونه به وجود می آید ؟ چگونه رشد می کند ؟ عوامل نابودیش کدامند ؟ عاشق واقعی چه اوصافی دارد؟ عاقبت در عشق، چه خواهد شد؟
انسان چه بداند و چه نداند گمشده ای دارد و آن کمال است ، درجات بالای وجود ، درجات بالای زیبایی و علم ، قدرت و... و این گمشده ها در هر کجا که متجلی شوند ، انسان را شیفته خود خواهند نمود . عشق محبت شدید انسان است ، برای رسیدن به آنچه از خوبی و کمال و زیبایی که در کسی یا چیزی می بیند یا می پندارد و اولین شرط ایجادش معرفت و آگاهیست که غالباً با دیدن آغاز می گردد و هر چه آگاهی کاملتر ، عشق و ارادت بیشتر به شرط اینکه ، معشوق خیالی نباشد و نور علم و خبر چهره اش را برملا نسازد.
البته در این میان ، صیقل آینه دل عاشق بسیار مهم است تا چه مقدار بتواند زیباییهای معشوق را دریابد و آشکار سازد ، پس چشم گوهربین شرط بعدی عشق است .
شرط سوم داشتن سنخیت با معشوق است ، همان مثل معروف که کبوتر با کبوتر ، انسانی می تواند عاشق کمالات والا گردد که خود حداقل درجاتی از کمال را داشته باشد تا لااقل گوهر کمال را بتواند تشخیص دهد و شوق رسیدن به آن در وجودش ایجاد گردد. 
رشد عشق در قلب انسان تدریجی است و اینگونه نیست که عشق از ابتدا کار انسان را به دلبستگی دائمی بکشاند ، بلکه مرور لحظه به لحظه ویژگیها و زیباییهای محبوب است که ملکه عشق را در انسان می آفریند و آن را پرورش می دهد.
انسان موجودی در حال تغییر است اگر زمانی سنخیت عاشق و معشوق کمرنگ گردد ، یا اینکه با درک و اشراف کامل عاشق ، بر خیالی بودن معشوق خویش پی ببرد ،  به تدریج پیوند عشق هم می گسلد .
ویژگیهای عاشق کدام است :
عاشق دوست دارد همیشه با معشوق باشد و با او یکی گردد ، در درجات بالاتر رضایت معشوق بر هم نشینی او مقدم می گردد ، خواه هجران بخواهد و خواه وصال ، هرچه خواهد با شیرینی یاد و نام و رضایتش مقبول عاشق است.
عاشق شبانه روز در حال نجوای با معشوق است ، در بیداری و خواب ، شادی و غم ، فرود و فراز ، قبض و بسط ، سوز و ساز و از ذکر هر چیزی ، بالاخره ذکری از محبوب خود می کند.
عاشق آنقدر با معشوق احساس یگانگی می کند که هر راز و سر مگویی را که اغیار را بدان راهی نیست در معاشقه با یار خویش در میان می گذارد.
عاشق نمی تواند سختی و رنج محبوب خویش را تحمل کند و اگر کاری از دستش بر نیاید با آه و ناله و بیقرای همراهی خود را نشان می دهد.
حال درون او در جذر و مد است ، گاهی با مژده وصال سرخوش است و گاهی به تازیانه هجر در ناله ، گاهی می خندد و گاهی می گرید ، لحظه ای می سازد و لحظه ای می سوزد و اینها همه از لوازم عشق است و نشانه در حرکت بودن بسوی معشوق.
عاشق در انتظار است معشوق از او یادی کرده و پیامی بفرستد ، بهترین لحظات برای او زمانیست که با محبوب خود درد و دل کرده و نهایت محبتش را ابراز می دارد.
هر چیزی که رنگ معشوق دارد برای او عزیز است و هر فرمانی و خواسته ای که منظور یار باشد محبوب ..
و نهایت در عشق حقیقی همرنگ معشوق شدن است ، از جنس گوهر معشوق و یکی شدن با او که این از ابتدا نیز آرزوی دل عاشق بوده است و سرانجام بعد از سوز و گداز و هجر و وصل فراوان بدان دست می یابد.
 اما در مورد ما و یوسف زهرا(س)
چرا عاشق نمی شویم؟!
اول ایراد کار در نشناختن است ، ما که از او تنها نامی شنیده ایم و نهایتاً جلوه های حضورش را در زندگی خود دیده ایم ، اما این برای سوزاندن و رساندن کار به عشق کفایت نمی کند ، لذتهای دنیایی و غفلت و وابستگیها آن قدر قدرت دارند که روی دل ما را بسوی خود بگردانند و از او غافل.
اما مشکل دوم ، کاری تر از مشکل اول است و آن عدم سنخیت است ، قلب ما که خوکرده دنیا و مادیات است و سر بر فرش دارد چگونه با قلب آسمانی او که خود منبع فیض و نور است ، و سر در عرش و ملکوت دارد ، قابل جمع است ؟!
وجود ما که نه تنها  بسیاری از لذائذ معنوی را نچشیده که حتی از وجود آنها بی خبر است چگونه با او که زیارت جمال مبارکش بالاترین فیوضات و لذائذ معنویست ،  سنخیت خواهد یافت؟!
ما که تمام دغدغه ی مان در دنیای خود خلاصه می شود چگونه با او هماهنگی خواهیم یافت در حالی که دنیا و آخرت همه انسانها و موجودات دغدغه ی  اوست؟
ما که از هستی ، حتی خود را نیز نشناخته ایم چگونه با او که محیط بر هستی و کائنات است ، همرنگی می یابیم؟
آری من در مرداب خودخواهی و خودپسندی غوطه می خورم و او چشمه ساز زلال عشق به همه موجودات است.
من چون شب پره گریزان از نورم و او مهری که بر عالم نور می پاشد...
آری غفلت و گناه آنچنان آئینه وجود ما را تیره و تار کرده که چهره ای از معشوق ازلی بر آن نمی یابیم و چگونه عاشق شود کسی که حتی جمالی از یار نمی بیند؟!
و قلب هایمان همه در خواب و در خواب آیا دیده ای کسی که عاشق شود ؟!
و بیداریمان نیز خواب ، که  الناس نیام فاذا ماتوا فانتبهوا
از حال خویش بگذریم که جز درد و رنج بر قلب انسان چیزی ندارد و بگوییم از حال عاشقانی که هرچند چون دانه های مروارید کمند اما چقدر گرانبهایند.
عاشقانی که زندگیشان وابسته به اشاره یار است ، عاشقانی که شب و روزشان لحظه ای بدون نام و یاد یار  نمی گذرد ، عاشقانی که از ذکر جمال یار همیشه در مستی اند و طرب ، تاجرانی که عمر خویش جز به متاع  رضایتش نمی فروشند.
گاهی می خندند و گاهی می گریند ، چه خنده ای و چه گریه ای ، سوز آهشان ، قلب آسمانیان را کباب می کند و ناله سحرگاهشان ساکنان عرش را به تلاطم می آورد ، چونان مادران طفل از دست داده برای غربت مولای خود  زار می زنند و چون کودکان مادر از دست داده در نبودنش حیران و سرگردان، در فغان و شیونند.
دنیا با تمام زیبائیهایش آن قدر در پیش آنها خوار و خفیف است که جرائت عرضه خود ندارد و بندهای دلبستگیها آن قدر کوتاهند که تا شاخسار بلند وجودشان راهی بسیار دارند.
و ندبه و گریه و زاریشان برای یار دیدنیست ، در صبح آدینه های انتظار...
غافل از همه جا و همه کس ،  با حمد خدا ندبه آغاز می کنند با هر عبارت این صحیفه عاشقی ،  نرد عشق می بازند و در فرازهایی  قرار از کف می دهند ، ناله هایشان جانگداز است و حالشان دیدنی  ، چشم سر را می بندند و دل را روانه چار گوشه عالم  می سازند ، با نغمه « اَینَ .. » به دنبال یار همه جار را می گردند و چون نمی یابند زانوی غم در بغل گرفته و دیوانه وار با اویی که نیافته اند نجوا می کنند  و حالشان وقتی به فراز انتقام خون خدا می رسد دگرگون می شود  و در میان مجلس ماتم از خود بی خود ، توصیف حال آنها مجالی دیگر می طلبد باشد تا فرصتی دیگر...
خدایا حالی اینچنین نیز به این بنده روسیاه روزی فرما.