{jcomments on}

حجت الاسلام پناهیان (ضرورت شرکت در سفر ادربعین) :
 
جز دست الهی، عامل دیگری در شکل‌گیری تجمع عظیم اربعین نقش نداشته
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم در موضوع اربعین ما بر سر سفره و خوان پربرکت و آمادۀ امام حسین(ع) نشسته‌ایم، یعنی بنا نیست که ما این سفره را باز کنیم یا بنیان‌گذاری کنیم و بنا نیست که فکر کنیم که چگونه این تجمع باعظمت را ایجاد کنیم؛ این تجمع باعظمت ایجاد شده است و جز دست الهی، عامل دیگری در شکل‌گیری این تجمع باعظمت نقش نداشته است. علماء محترم نجف به بنده می‌فرمودند: ما کاری نکرده‌ایم، یا ندیده‌ایم که قبل از آغاز این خیل عظیم پیاده‌روی، در حوزه، کار جدی و ترغیبی برای این حضور مردم صورت بگیرد.

از ایران اسلامی هم که دلها متحول شد و به اربعین متوجه شد، باز هم کار تبلیغات نهادهای فرهنگی-دینی نبوده است بلکه این حقیقتاً یک حرکت خودجوش معنوی در بین همۀ مؤمنین است؛ نه فقط مؤمنینِ معتقد به امامت اباعبدالله‌الحسین(ع) بلکه مؤمنین معتقد به حریت و آزادمنشی و سیادت حسین(ع) در هر مذهب و مکتبی یک دلِ شوریده‌ای برای اربعین پیدا کرد‌ه‌اند و خود به خود این جمعیت باعظمت شکل گرفته است.

عامل دیگری همانند امام حسین(ع) برای پاکسازی جان‌ها و جوامع ندارم
 
ما عامل دیگری همانند «اباعبدالله‌الحسین(ع)» برای پاکسازی روح‌ها و جان‌ها و جوامع بشری نداریم. شهید بیشترین تأتیر را در دیگران دارد، شهید به حقانیت یک راه شهادت می‌دهد. و شهیدی مثل امام حسین(ع) بیش از دیگر امامان ما «سفینه النجاه و مصباح الهدی» است.

کار برای امام حسین(ع)، موثرتر و کم‌هزینه‌تر از بسیاری از  اقدام‌های فرهنگی است
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم هر کسی می‌خواهد در این مرز و بوم یا هر جای دنیا کار فرهنگی انجام دهد، اول باید سرمایه‌اش را برای مؤثرترین عامل، برنامه‌ریزی کند، و بعد به حَسَب ضرورت برای امور دیگر هم هزینه کند و طبیعتاً مؤثرترین عامل، خودِ اباعبدالله‌الحسین(ع) است. هزاران منبر، مسجد، اقدام فرهنگی، فیلم سینمایی و حرکت خوب فرهنگی وجود دارد، ولی ما در آخرش به دنبال چه هستیم؟ آخرش باید به این نقطه برسیم که فرمود: «إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ»(شعراء/89) مسلماً اباعبدالله الحسین(ع) با کمترین هزینه و کمتر از همۀ این فعالیت‌ها از نظر هزینۀ مادی و زمانی، می‌تواند تأثیرات عمیق‌تر و ماندگارتر و اصیل‌تری در روح انسان‌ها باقی بگذارد.

مسلماً معرفت و نیت ما امکان بهره‌برداری ما از اربعین را افزایش می‌دهد/ 5 نکته برای  افزایش بهره‌وری از سفر اربعین
 
ما بر سرِ این سفرۀ آماده نشسته‌ایم و می‌خواهیم بهره‌برداری خودمان را بیشتر کنیم. مسلماً معرفت و نیت ما امکان بهره‌برداری ما را افزایش خواهد داد و فواید این سفر را برای ما بیشتر خواهد کرد و برکاتش را برای جهان اسلام، بلکه جهان بشریت بیشتر نازل خواهد کرد. در اینجا می‌خواهم نکاتی را عرض کنم که این نکات بتوانند به بهره‌وری ما-از سفر اربعین- کمک کنند و برکت کار ما را افزایش دهند.
نکتۀ اول: «احساس وظیفه» برای زیارت اربعین/سفر اربعین را «وظیفه» بدانیم نه صرفاً سفری برای «حال خوش معنوی»
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم اولین نکته «احساس وظیفه کردن برای زیارت اربعین» است. ما باید به عنوان «وظیفه» با این سفر برخورد کنیم. بنده به دوستان مصاحبه‌گر رسانه عرض کردم که وقتی در مسیر پیاده‌روی اربعین، خواستید با زائرین مصاحبه کنید، همه‌اش از حسّ و حال معنوی آنها نپرسید که این‌طور القاء شود که «ما صرفاً برای یک حال خوش معنوی آمده‌ایم تا لذتی ببریم و برویم!» در حالی که این وظیفۀ ما بوده که بیاییم.

اولین مفهومی که-در ارتباط با زیارت اباعبدالله الحسین(ع)- باید در ذهن و دل ما جا بگیرد این است که «این وظیفۀ ماست» همان‌طور که یک مؤمن در روز عاشورا احساس وظیفه می‌کند که برای امام حسین(ع) عزاداری کند، بدون اینکه در رساله‌های عملیه به طرز خاصی بر او واجب کرده باشند. البته این زیارت را به شیوۀ حج، واجب نکرده‌اند و این هم یک اسراری دارد. گذاشته‌اند خود مؤمنین این وظیفه را بفهمند.

امام صادق(ع) به یکی از دوستان خود فرمود: من شنیده‌ام برخی از مؤمنین هستند که دو سه سال بر آنها گذشته ولی به کربلا و زیارت امام حسین(ع) نرفته‌اند.-حضرت طوری این سؤال را مطرح کردند که انگار معنایش این است: مگر می‌شود یک چنین افرادی هم باشند؟! در حالی که حضرت خودشان خبر داشتند که وضعیت چگونه است- آن شخص پاسخ داد: آقا جان! خیلی‌ها هستند که این‌گونه هستند.

حضرت فرمود: این افراد در روز قیامت چگونه می‌خواهند جواب پیامبر(ص) را بدهند؟!(یَا عَلِیُّ! بَلَغَنِی أَنَّ قَوْماً مِنْ شِیعَتِنَا یَمُرُّ بِأَحَدِهِمُ السَّنَةُ وَ السَّنَتَانِ لَا یَزُورُونَ الْحُسَیْنَ؟ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَعْرِفُ أُنَاساً کَثِیرَةً بِهَذِهِ الصِّفَةِ. قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لِحَظِّهِمْ أَخْطَئُوا وَ عَنْ ثَوَابِ اللَّهِ زَاغُوا وَ عَنْ جِوَارِ مُحَمَّدٍ ص تَبَاعَدُوا...... أَمَا إِنَّهُ مَا لَهُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ عُذْرٍ وَ لَا عِنْدَ رَسُولِهِ مِنْ عُذْرٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ کامل‌الزیارات/296)

طبق روایت، فقرا لااقل سالی یک‌بار باید کربلا بروند/ ضرورت زیارت امام حسین(ع) قطعاً از عمره بیشتر است
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم متاسفانه هنوز برخی می‌گویند: «کربلا را باید با دلت بروی!» یعنی اگر دلت حال و هوای سفر داشت، عزم سفر کنی! در حالی که ما چنین روایتی نداریم. بله؛ در روایات هست که وقتی به حرم رفتی، زیاد در آنجا نمان بلکه هرمقدار که توانستی بانشاط در حرم باشی، کافی است و زود برگرد. ولی اعلام کرده‌اند که فقرا لااقل سالی یک‌بار بروند و ثروتمندان لااقل سالی دو بار بروند. (حَقٌّ عَلَى‏ الْغَنِیِ‏ أَنْ‏ یَأْتِیَ‏ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فِی السَّنَةِ مَرَّتَیْنِ وَ حَقٌّ عَلَى الْفَقِیرِ أَنْ‏ یَأْتِیَهُ فِی السَّنَةِ مَرَّة؛ کامل‌الزیارات/293) و (تهذیب الاحکام/6/43) و همچنین غیبت ما(نرفتن به کربلا) از سه سال نباید بیشتر باشد. (أَمَّا الْقَرِیبُ فَلَا أَقَلَ‏ مِنْ‏ شَهْرٍ وَ أَمَّا بَعِیدُ الدَّارِ فَفِی کُلِّ ثَلَاثِ سِنِینَ فَمَا جَازَ الثَّلَاثَ سِنِینَ فَقَدْ عَقَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَطَعَ رَحِمَهُ إِلَّا مِنْ عِلَّة؛ کامل‌الزیارات/297) در حالی که اصلاً دربارۀ حج، چنین مواردی نیست. و اگر شما یک‌بار به حج مشرف شوید، وظیفۀ خود را انجام داده‌اید.

ضرورت زیارت امام حسین(ع) قطعاً از عمره بیشتر است و بر آن شرافت دارد. حج هم یک وظیفه‌ای است که هر کسی در عمرش یک‌بار انجام دهد، کفایت می‌کند و در مقایسه با همین حج واجب هم زیارت امام حسین(ع) ثواب برتری دارد. اینها از مسلماتی است که در روایات ما فراوان ذکر شده است. (امام صادق(ع): مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حِجَّةً وَ عُمْرَةً؛ عوالی‌اللئالی/4/82) و (مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ مُحْتَسِباً لَا أَشَراً وَ لَا بَطَراً... وَ یُکْتَبُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حِجَّةٌ وَ کُلِّ مَا رَفَعَ قَدَماً عُمْرَة؛ کامل‌الزیارات/144)

احساس تکلیف مغایرتی با شوق ندارد/ کسی که با «احساس تکلیف» برود، قطعاً نور بیشتر کسب می‌کند
 
ما باید نسبت به زیارت کربلا، احساس وظیفه کنیم. درست است که این حرکت با «اشتیاق» شروع شده است، ولی باید با «احساس تکلیف» ادامه پیدا کند. و این احساس تکلیف هم مغایرتی با شوق ندارد، بلکه باز هم این شوق و محبت به اهل‌بیت(ع) بیشتر خواهد شد. کسی فکر نکند وقتی از «تکلیف» سخن می‌گوییم، این تکلیف با عاشقی و محبتی که به اهل‌بیت(ع) داریم، مغایرت دارد. یقیناً کسی که از سرِ تکلیف به این زیارت برود و بگوید: «یا اباعبدالله! این وظیفۀ من بوده که به اینجا بیایم» چنین کسی، نور بیشتری کسب خواهد کرد.

چرا زیارت کربلا در اربعین اولویت دارد؟
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم آیا انجام این وظیفه، یعنی رفتن به زیارت کربلا، باید در اربعین باشد؟ به دو دلیل، اربعین اولویت دارد. یکی به دلیل روایت شریف امام حسن عسکری(ع) که زیارت اربعین را یکی از پنج علامت مؤمن بیان فرموده‌اند. (عَلَامَاتُ‏ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ... وَ زِیَارَةُ الْأَرْبَعِینَ‏؛ تهذیب الاحکام/6/52) و دیگری به دلیل «تجمع مؤمنین».

اگر سفارش امام حسن عسکری(ع) برای اربعین نبود، مسلماً به دلیل دیگری احساس وظیفه می‌کردیم و آن هم تجمع مؤمنین است. آدم احساس وظیفه می‌کند که «من هم بروم یک نقطه‌ای از این سیاهی‌لشکر امام حسین(ع) و امام زمان(ع) بشوم» بالاخره عقل ما هم این را حکم می‌کند. وقتی مؤمنین برای یک امر مهمی همّت کردند، تقویت آن تجمع یک وظیفه است. یعنی می‌گویم: «یا اباعبدالله! به این جمعیت می‌پیوندم تا من هم یک قدمی برداشته باشم، حالا که همه آمده‌اند، چرا من نباشم؟!» لذا یک‌دفعه‌ای این احساس وظیفه، فراگیر می‌شود.

بنده از دوستانی که دست اندر کار مسائل اربعین هستند، می‌خواهم که در شعارها، در نوحه‌ها یا در انواع کلیپ‌ها و تبلیغاتی که در این زمینه انجام می‌شود، موضوع «احساس وظیفه برای زیارت امام حسین(ع)» را جا بیندازند. این نکتۀ «احساس وظیفه کردن برای اربعین» از انحاء مختلف و به دلایل مختلف یک نکتۀ کلیدی است که باید به آن پرداخت.

«اربعین» پاسخ ما در مقابل تخریب چهرۀ اسلام و ایجاد تفرقه توسط داعش است
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم ما از یک باب دیگری هم نیاز داریم که احساس وظیفه کنیم و به این سفر عالی اقدام کنیم. شما امروز می‌بینید که دشمنان اسلام یک جمعیت تروریست را- به‌صورت فرامرزی- درست کرده‌اند که بیایند و مسلمان‌کُشی کنند؛ آن‌هم به اسم اسلام. کسانی که امروزه سر می‌بُرند و جنایت می‌کنند. حالا ما چگونه می‌توانیم پاسخ جنایت‌های آنها را به جهانیان بدهیم؟

اربعین، نمایش اسلامی است که سر مظلوم نمی‌بُرد، بلکه  برای یک «سرجدای مظلوم» جمع می‌شوند و مهربانی می‌کنند
 
در مقابل این جنایتکارها که خودشان عمداً تصاویر جنایات خود را منتشر می‌کنند تا چهرۀ اسلام را مخدوش کنند و آن‌را کریه جلوه بدهند و اختلاف قومی و مذهبی ایجاد کنند، ما چه جوابی جز اربعین برای جهانیان داریم؟! باید مردم جهان ببینند در اربعین، ملت‌های مسلمان با قلوب متحد، جمع می‌شوند و صدها میلیون وعدۀ غذایی با عشق و علاقه توسط خود مردم، بین زائرین توزیع می‌شود و اینکه این جمعیت چقدر با هم مهربان هستند. و اینها برای شهیدی دور هم جمع می‌شوند که مظلومانه سر از بدنش جدا شده است. اینها جمع نشده‌اند که بروند سر بیگناهان را ببُرند، بلکه برای پاسداشت یاد آن شهید مظلومی که سر از تنش جدا شده، جمع شده‌اند. این پاسخ ما به تخریب و تفرقه‌ای است که تروریست‌های داعشی انجام می‌دهند.

حضور ما در اربعین یک وظیفۀ انسانی جهانی است نه صرفاً یک وظیفۀ عبادی شخصی/ عقل می‌گوید شرکت در اربعین واجب است
 
من اگر می‌توانم با شرکت کردن در اربعین به صلح جهانی کمک کنم، به ظهور و تحقق عدالت کمک کنم-آن‌هم با حضور در یک تظاهرات چند ده میلیونی- چرا این کار را انجام ندهم؟! عقل به انسان می‌گوید این کار واجب است، عقل به انسان می‌گوید که هر چقدر عاطفه و انسان‌دوستی و دوراندیشی و جهان‌نگری داری، در این تظاهرات شرکت کن. امام حسین(ع) پرچم و نماد و عماد دین ماست، ما داریم با یک «مظلوم» کار را پیش می‌بریم.

ما با شرکت کردن در اربعین به صلح جهانی کمک می‌کنیم
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم ما نباید فکر کنیم که حضور ما در اربعین، صرفاً یک وظیفۀ عبادیِ شخصی است. بلکه یک وظیفۀ انسانی جهانی است. سال‌ها علیه اسلام تبلیغ کرده‌اند، یقیناً ما با هیچ فیلم سینمایی ارزشمندی، کاری که در اربعین می‌شود را نمی‌توانیم انجام دهیم(و این اثر را ندارد) اما جهانیان وقتی حضور میلیونی ما در اربعین را می‌بینند، می‌گویند: این کیست که مردم این‌طوری به خاطرش ایثار می‌کنند؟

ما بر اساس یک وظیفۀ انسانی و جهانی برای برقراری صلح در عالم، برای تبلیغ اسلام ناب و برای مقابله با ستمی که در منطقه برای تخریب اسلام انجام می‌دهند، وظیفه داریم در این راهپیمایی اربعین شرکت کنیم. ما برای قدرت دادن به اسلام، وظیفه داریم در این راهپیمایی شرکت کنیم؛ اینها وظایف عقلانی ماست. آیا مگر در رسالۀ عملیه نوشته که تظاهرات 22 بهمن واجب است؟! ننوشته‌اند، اما علماء و مردم احساس وظیفه می‌کنند و در این راهپیمایی شرکت می‌کنند.

زیاد توصیه نمی‌شود آقایان خانواده‌ها را برای پیاده‌روی اربعین بیاورند/ حضور خانم‌ها در پیاده‌روی اربعین در اولویت نیست
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم البته زیاد توصیه نمی‌شود آقایان خانواده‌ها را برای پیاده‌روی اربعین بیاورند. حضور خانم‌ها در پیاده‌روی اربعین در اولویت نیست؛ ازدحام هست، اذیت می‌شوند. مگر اینکه به شدت بتوانند مراقبت کنند. ولی هر چه بیشتر این سفر اربعین بتواند با حضور بیشتر مردان باشد بهتر است، اگر چه خانم‌ها هم دل دارند و احساس وظیفه می‌کنند و حضورشان هم خیلی از اوقات مفید است، ولی اگر کنترل نشود، به‌طور طبیعی که غلبۀ حضور خانم‌ها در مجالس معنوی بالاتر است، دوباره این غلبه در آنجا هم اتفاق خواهد افتاد. خانم‌ها فراغت بیشتری هم دارند، و اگر کاروان‌ها اولویت را به حضور آقایان ندهند، ممکن است اکثراً خانم‌ها شرکت کنند و این از جهات مختلف به مصلحت نیست.

به‌هر حال-آن موکب‌دار عراقی- می‌گفت: «من می‌دیدم که این ایرانی‌ها چقدر خاکی برخورد می‌کنند. و این رفتار ایرانی‌ها باعث شد که به آنها علاقمند شوم» این نگاه یک فرد هوشمند است؛ کسی که بدون هیچ تعصبی دارد نگاه می‌کند. ببینید رفتار ما چقدر مهم است!

رعایت آداب سفر زیارت کربلا؛ همانند برخی آداب حج/ خوش به سعادت کسانی که در این مسیر به زائرین خدمت می‌کنند
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم نکتۀ بعدی، آداب این سفر است. آداب عجیبی برای این سفر نورانی برشمرده‌اند. کسی نزد امام صادق(ع) آمد و گفت: «وقتی که ما خارج می‌شویم تا به زیارت جدّ شما امام حسین(ع) برویم، آیا ما در حجّ به سر می‌بریم؟ آیا این کاری که انجام می‌دهیم، شبیه کاری است که برای حجّ انجام می‌دهیم؟ حضرت فرمود: بله؛ قُلْتُ لَهُ إِذَا خَرَجْنَا إِلَى أَبِیکَ أَ فَکُنَّا فِی حَجٍّ قَالَ بَلَى» گفت: «آیا بر ما لازم است، هر چیزی که بر حاجی لازم است؟ حضرت پرسیدند: دربارۀ چه مسائلی؟ گفت: از آن اموری که-عموماً- بر حاجی لازم است که رعایت کند؛ قُلْتُ فَیَلْزَمُنَا مَا یَلْزَمُ الْحَاجَّ قَالَ مِنْ مَا ذَا قُلْتُ مِن الْأَشْیَاءِ الَّتِی یَلْزَمُ الْحَاجَّ»

حضرت فرمودند: بله همین‌طور است و بعد هم مواردش را برشمردند و فرمودند: «خوب همراهی کردن و مهربان بودن با همراهان بر تو لازم است. همچنین بر تو لازم است که حرف نزنی مگر حرفِ خوب و لازم. بر تو لازم است که ذکر خدا را زیاد بگویی، بر تو لازم است که لباست خوب و پاکیزه باشد. بر تو لازم است، نماز زیاد بخوانی و درود و صلوات بفرستی. و بر تو لازم است که چشمت را ببندی و اگر کسی حاجتی داشت، حاجتش را برآورده کنی و با برادران دینی خودت مواسات داشته باشی؛ قَالَ یَلْزَمُکَ حُسْنُ الصَّحَابَةِ لِمَنْ یَصْحَبُکَ وَ یَلْزَمُکَ قِلَّةُ الْکَلَامِ إِلَّا بِخَیْرٍ وَ یَلْزَمُکَ کَثْرَةُ ذِکْرِ اللَّهِ وَ یَلْزَمُکَ نَظَافَةُ الثِّیَابِ وَ یَلْزَمُکَ الْغُسْلُ قَبْلَ أَنْ تَأْتِیَ الْحَائِرَ وَ یَلْزَمُکَ الْخُشُوعُ وَ کَثْرَةُ الصَّلَاةِ وَ الصَّلَاةُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ یَلْزَمُکَ التَّوْقِیرُ لِأَخْذِ مَا لَیْسَ لَکَ وَ یَلْزَمُکَ أَنْ تَغُضَّ بَصَرَکَ وَ یَلْزَمُکَ أَنْ تَعُودَ إِلَى أَهْلِ الْحَاجَةِ مِنْ إِخْوَانِکَ إِذَا رَأَیْتَ مُنْقَطِعاً وَ الْمُوَاسَاةُ»(کامل‌الزیارات/131) خوش به سعادت کسانی که در این مسیر، به خدمت کردن به زائرین اباعبدالله الحسین(ع) می‌پردازند.

«لزوم رعایت تقیه» یک راهبرد مهم در بین آداب زیارت کربلا است/ نباید حرفی بزنیم که آرامش را به هم بزند
 
حضرت در ادامۀ روایت فوق، به نکتۀ بسیار مهمی اشاره می‌کنند که بنده می‌‌خواهم در بین آداب زیارت کربلا، این نکته را به عنوان یک راهبرد مهم-خصوصاً برای امسال- عرض کنم. حضرت می‌فرماید: «بر تو لازم است که تقیه را رعایت کنی؛ وَ یَلْزَمُکَ التَّقِیَّةُ الَّتِی قِوَامُ دِینِکَ بِهَا» حالا که می‌خواهی به کربلا بروی، فکر نکن که روز عاشورا شده و باید به خط آخر بزنی! بلکه باید تقیه را رعایت کنی. تقیه یعنی اینکه مراقبت کنی، حرفی نزنی که به خیلی‌ها بر بخورَد و کاری نکنی که صدمه بخوری و مراقبت کنی که این آرامش به‌طور کلی در جامعۀ اسلامی حفظ شود. این سفارش امام صادق(ع) است.

خصوصاً امسال خیلی باید به «تقیه» توجه کرد/ اگر فرمایش امام صادق(ع) دربارۀ تقیه را رعایت کنیم، بسیاری از فتنه‌ها و مکاید دشمن از بین خواهد رفت
 
حالا این توصیه-به رعایت تقیه- چرا باید جزء آداب زیارت کربلا قرار بگیرد؟ چون شما در مسیر کربلا نباید درگیر شوید. اگر اصل کربلا را احیا کنیم، خود ِحق، باطل را از بین می‌برد؛ حتی گاهی اوقات بدون درگیری. کمااینکه خداوند می‌فرماید: «جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً»(اسراء/81) آن وقتی که مولای ما تشریف بیاورد و فرمان جهاد صادر کند که به‌جای خودش محفوظ است و آن وقتی که لازم باشد در خطوط مقدم با ایادی استکبار بجنگیم هم به جای خودش محفوظ است، ولی غیر از آن، وقتی برای زیارت می‌رویم، باید یک حالت احرام به خودمان بگیریم.

خصوصاً امسال خیلی باید به این تقیه توجه کرد. ما اگر این فرمایش امام صادق(ع) را رعایت کنیم، بسیاری از فتنه‌ها و مکاید دشمن از بین خواهد رفت.

امام صادق(ع): در مسیر زیارت کربلا از خصومت بپرهیزید
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم و بعد می‌فرماید: «باید در این مسیر، از هر چیزی که نهی شده‌اید، ورع داشته باشید و در مسیر زیارت کربلا باید از خصومت بپرهیزید؛ وَ الْوَرَعُ عَمَّا نُهِیتَ عَنْهُ وَ الْخُصُومَةِ»(همان) اینها آدابی است که برای این سفر ذکر شده است. در آداب ماه مبارک رمضان و در آداب حج نیز آمده است که باید از جدال و خصومت پرهیز کرد.

در روایات دیگر هم-دربارۀ آداب زیارت و مسیر کربلا- این موارد ذکر شده است: خشوع و تواضع به‌خرج دادن، کرامت نفس داشتن و پرهیز کردن از اینکه در بهره‌برداری از این ضیافت گسترده، زیاده‌روی شود. یک‌مقدار امساک در خوردن، جزء آداب این مسیر است. کمک به همسفرمان فقیر نیز جزء آداب این سفر است. همچنین امام صادق(ع) توصیه فرموده است که قبل از اینکه بخواهی از خانۀ خودت به قصد کربلا عزیمت کنی، روز چهارشنبه و پنج‌شنبه و جمعه را روزه بگیر(إِذَا أَرَدْتَ الْمَسِیرَ إِلَى قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَصُمْ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ وَ الْخَمِیسِ وَ الْجُمُعَةِ‏... وَ أَقِلَّ مِنَ الْکَلَامِ وَ الْمِزَاحِ وَ أَکْثِرْ مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ تَعَالَى وَ إِیَّاکَ وَ الْمِزَاحَ وَ الْخُصُومَةَ ؛ کامل‌الزیارات/صص223-225) این را به کسانی که عزم سفر کربلا دارند بگویید که امام صادق(ع) توصیه فرموده است سه روز روزه بگیرید و بعد حرکت کنید.

میدان امام حسین(ع) تهران، محل مناسبی برای بدرقه و آغاز حرکت اتوبوس‌های زائرین است
 
اینکه مؤمنین برای بدرقۀ یک زائر کربلا جمع می‌شوند، در واقع توصیۀ امام صادق(ع) است(فَإِذَا أَرَدْتَ الْخُرُوجَ فَاجْمَعْ أَهْلَکَ وَ وُلْدَک‏؛ کامل‌الزیارات/223) سال گذشته پیشنهادی خوبی مطرح شد که زائرین کربلا-قبل از حرکت- به میدان امام حسین(ع) بیایند و حرکت خود را از این نقطۀ شهر آغاز کنند و مختصری هم اجرا شد. میدان امام حسین(ع) واقعاً زمینۀ بسیار مناسبی برای این کار دارد. خدا خیر بدهد کسانی را که یک میدانگاه برای امور فرهنگی درست کرده‌اند؛ آن‌هم به نام امام حسین(ع).

این یک سفر عادی نیست که اتوبوس مربوطه در ترمینال و در کنار اتوبوس‌های دیگر حرکت کند. بلکه خوب است هماهنگ کنند تا اتوبوس زائرین کربلا-مثلاً در روز جمعه- به میدان امام حسین(ع) بیاید و در آن مسیری که به سمت میدان شهدا است قرار بگیرد و از همانجا زائرین را سوار کند. و بدرقه کنندگان هم به میدان امام حسین(ع) بیایند و خداحافظی کنند و کسانی که التماس دعا دارند هم بدانند که در این روزها و ساعت‌های مشخص، تعداد زیادی زائر از میدان امام حسین(ع) به سمت کربلا حرکت می‌کنند و لذا می‌توانند بیایند و آنجا التماس دعا بگویند.

باید فرهنگ زیارت و به‌ویژه «فرهنگ زیارت اربعین» را بنیان‌گذاری کنیم
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم همچنین خواندن دعای سفر قبل از حرکت برای زیارت، توصیه شده است(وَ ادْعُ بِدُعَاءِ السَّفَرِ‏؛ کامل‌الزیارات/224) این را مسئولین فرهنگی می‌توانند هماهنگ کنند که این کار انجام شود.

حضرت در ادامۀ روایت فوق موارد دیگری از آداب زیارت کربلا را ذکر می‌کنند که خلاصه‌اش این است که زینت نکنید، یعنی در این سفر، به‌صورت تجملی حرکت نکنید، البته تمیزی و نظافت باید رعایت شود، ولی تجمل نباشد؛ این نظافت هم در آداب زیارت کربلا تصریح شده است. و بعد می‌فرماید: «وَ أَقِلَّ مِنَ الْکَلَامِ وَ الْمِزَاحِ وَ أَکْثِرْ مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ تَعَالَى وَ إِیَّاکَ وَ الْمِزَاحَ وَ الْخُصُومَة»(کامل‌الزیارات/225) شوخی کردن نابه‌جا هم صحیح نیست؛ البته به‌طور کلی خوش‌مشرب بودن خوب است، ولی شوخی نابه‌جا و خصومت باید ترک شود.

ما به دنبال این هستیم که این زیارت اربعین، برای ما یک فرهنگ زیارت به ارمغان بیاورد. ما باید فرهنگ زیارت و به‌ویژه فرهنگ زیارت اربعین را بنیان‌گذاری کنیم. البته مقداری از آن، خودش شکل گرفته و یک‌مقدارش را هم خودمان باید شکل دهیم.

موکب‌دار عراقی: در اربعین، عاشق ایرانی‌ها شدم/ چه اشکالی دارد چند کلمۀ صمیمانۀ عراقی یاد بگیرید و در برخورد با آنها بیان کنید؟!
 
در اینجا یک خاطرۀ مهم از یکی از موکب‌داران محترم و شریف عراقی‌ خدمت شما عرض می‌کنم که بنده این را دو سال پیش شنیدم. ایشان می‌گفت: من قبلاً با ایرانی‌ها خوب نبودم. حتی وقتی ایرانی‌ها با کاروان‌هایی برای زیارت عتبات به عراق می‌آمدند، و من آنها را می‌دیدم، هنوز دلم صاف نشده بود. تا اینکه این پیاده‌روی اربعین پیش آمد. وقتی ایرانی‌ها را در مسیر پیاده‌روی اربعین دیدم، خیلی به آنها علاقه پیدا کردم؛ دیدم اینها چقدر خاکی و مهربان هستند، اینها هم مثل خود ما رفتار می‌کنند.

دقت کنید که بالاخره در مسیر این پیاده‌روی، مردم(عراقی‌ها) دارند به رفتارهای ما نگاه می‌کنند. چه اشکالی دارد که چند تا کلمۀ صمیمانۀ عراقی یاد بگیرید و در برخورد با آنها بیان کنید؟! این کار محبت‌ها را تقویت می‌کند. گاهی آدم دوست دارد خم شود و دست آن فرد عراقی دلسوز و بامحبتی که به زائرین اباعبدالله الحسین(ع) غذا تعارف می‌کند را ببوسد. البته فرهنگ‌ کشورها با هم فرق می‌کند. شاید در ایران اولین کاری که ما برای ابراز محبت انجام می‌دهیم، لبخند باشد. ولی آنها اولین کاری که انجام می‌دهند، کلمات بسیار محبت‌آمیزی است که به شما می‌گویند، ولی لبخند روی زبانشان نیست، لذا اگر معنای آن کلمات را ندانید، فکر می‌کنید که آنها هنوز شما را تحویل نگرفته‌اند.

آن موکب‌دار عراقی می‌گفت: «من در اربعین احساس بهتری-نسبت به ایرانی‌ها- پیدا کردم و الان عاشق ایرانی‌ها شده‌ام!» ایشان کلمات محبت‌آمیزی دربارۀ ایرانی‌ها به‌کار می‌برد، ولی نمی‌توانست توضیح دهد که چرا این اتفاق برایش افتاده است؟ می‌گفت: «من می‌دیدم که ایرانی جماعت، به اینجا آمده است دارد پیاده راه می‌رود، و در این راه خسته می‌شود؛ برخی با سختی و برخی هم با زن و بچه آمده‌اند...»

در اربعین باید خودمان را برای ابراز محبت به برادران عراقی آماده کنیم/ در آخرالزمان این ارتباط قویِ عاطفی بین مؤمنین، باید دیده شود
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم مهمترین دریافتی که مردم خونگرم عراق-که این بنیان عظیم پیاده‌روی اربعین را به‌ حقّ پی‌ریزی کرده‌اند و ما داریم از آنها پیروی می‌کنیم و پا، جای پای آنها می‌گذاریم- مهمترین دریافتی که  مردم عراق باید از ما پیدا کنند، محبت بی‌نظیری است که ما به آنها داریم و باید این محبت را ابراز کنیم. وصف یاران امام زمان(ع) طبق آیۀ قرآن این‌گونه است که می‌فرماید: «مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکافِرین»(مائده/54) در اینجا اول می‌فرماید که آنها نسبت به دیگر مؤمنین، فروتن و مهربان هستند و خاکسارانه برخورد می‌کنند و بعد می‌فرماید که نسبت به کافران سخت می‌گیرند.

در آخرالزمان این ارتباط قویِ عاطفی بین مؤمنین، باید دیده شود. ما که می‌خواهیم به سفر اربعین برویم، باید خودمان را در ابراز محبت به برادران عراقی آماده کنیم. خدا شاهد است که این ابراز محبت، آن‌قدر نور تولید می‌کند و آن‌قدر قدرت تولید می‌کند که حدّ و حساب ندارد. مبادا از ابراز محبت غفلت کنیم!

خواهش می‌کنم این سنّت قدیمی را احیا کنیم! / یک نوحۀ عربی زیبا برای تشکر از صاحبان موکب هنگام خداحافظی
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم پیشنهاد بنده این است که در این سفر اربعین، یکی از سنت‌های قدیم را احیا کنیم. قدیم‌ها وقتی دستۀ عزاداری به یک هیاتی وارد می‌شد، وقتی می‌خواست برود، می‌آمدند دمِ در و با نوحه‌هایی این دسته را بدرقه می‌کردند. مثلاً می‌گفتند: «سینه‌زنان شاه دین؛ خوش‌آمدید، خوش‌آمدید...» همین رفتار، یک محبت زیبایی ایجاد می‌کرد. من خواهش می‌کنم: یک نوحه‌ای به زبان عربی درست کنید که وقتی جمع شما حرکت می‌کند و به یک موکبی می‌رسد و غذا تناول می‌کند، موقع بیرون رفتن، این نوحۀ عربی را-برای خداحافظی با صاحبان موکب- خیلی کوتاه(در حدّ دو بیت) بخوانید و به سینه بزنید. تصور کنید که چه صحنۀ قشنگی خواهد شد! اشک‌شان جاری می‌شود. این برخورد با محبت و باادب واقعاً زیباست.

امسال باید فرهنگ‌سازی کنیم و آداب اربعین را پیاده کنیم/ اگر کسی نمی‌تواند بیاید، کمک‌ها و نذورات خودش را برای این سفر بدهد
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم ما امسال باید فرهنگ‌سازی کنیم و آداب اربعین را پیاده کنیم و راه بیندازیم. این آداب مثل خط‌کشی‌های خیابان است که روابط را تنظیم می‌کند.

در زمینۀ اربعین هر کسی هر کاری از دستش بر می‌آید انجام دهد. ما در طول تاریخ اسلام، نظیر چنین جمعیت باعظمتی را نداشتیم که مصداق «وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ»(حج/32) باشد. مردم را تهییج کنید و راهنمایی کنید که اگر کسی نمی‌تواند بیاید، کمک‌ها و نذورات خودش را برای این سفر بدهد. اگر خودتان هم نتوانستید به سفر اربعین بروید، بالاخره یک خرجی برای زائران اربعین بدهید. طبق روایات کسی که خودش نمی‌تواند وظیفه‌اش را انجام دهد و به زیارت برود، اگر خرجی فرد دیگری را بدهد، ثواب زیارت را خواهد برد. و ثواب‌های بسیار عظیمی برای خرجی که در مسیر زیارت امام حسین(ع) داده می‌شود ذکر شده است.

اگر روز قبل یا بعد از اربعین هم برسید، ثواب زیارت اربعین را خواهید برد/ این‌ پراکندگی برای جلوگیری از ازدحام، خوب است
 
یکی از نکاتی که در باب زیارت اربعین باید گفت این است که واقعاً علمای عراق- بنا به آنچه در میان مردم عراق به نقل از علما و حضرت آیت الله سیستانی مشهور است- به حق و به شایستگی اعلام فرموده‌اند که اگر می‌خواهید ثواب زیارت اربعین را ببرید، حتماً لازم نیست که روز اربعین بیایید. بسیاری از شیعیان عراق پنج یا هفت روز قبل از اربعین زیارت می‌کنند و برمی‌گردند. لذا اگر روز قبل و بعد از اربعین هم برسی و زیارت کنید و برگردید، هیچ ایرادی ندارد و از ثواب زیارت بهره‌مند شده‌اید. خصوصاً که امسال روز بعد از اربعین، پنج‌شنبه است و ثواب زیارت شب جمعه هم نصیب‌تان خواهد شد.

این‌مقدار پراکندگی خوب است و الا در بازگشت اگر همه بخواهند همان فردای اربعین برگردند، ازدحام عجیب و غریبی ایجاد می‌شود. کاروان‌دارهای محترم از همان اول برنامه‌ریزی کنند؛ هیچ اشکالی ندارد که فردای اربعین به کربلا برسند. چون باز هم به‌طور کامل ثواب زیارت اربعین را خواهند برد و جزء آن جمعیت باعظمت به‌حساب خواهند آمد.

مقید نباشید حتماً دست به ضریح برسانید/ اگر در بین‌الحرمین ازدحام شدید بود، همان‌جا را ضریح به‌حساب آورید و برگردید
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم نکتۀ دیگری که خوب است مطرح شود، و در برنامه‌ریزی‌ها مدّ نظر قرار بگیرد این است که ظاهراً ما ایرانی‌ها خیلی مقید هستیم که وقتی به داخل حرم مطهر می‌رویم، حتماً دست به ضریح برسانیم و شاید بخواهیم به اندازۀ یک زیارت امین‌الله کامل هم کنار ضریح بایستیم! اینها تقیداتی است که ما از خودمان درست کرده‌ایم که انصافاً صحیح نیست؛ نباید کسی اذیت شود. البته معلوم است که اگر راه باز باشد، آدم جلوتر می‌رود.

حتی در روایات آمده است که وقتی برای زیارت می‌روید، اگر شلوغ بود و نتوانستید زیاد جلو بروید-مثلاً اگر در داخل صحن حرم هستید- همان‌جا را ضریح مطهر به‌حساب بیاورد. در ایام اربعین ممکن است تا بین الحرمین بروید و دیگر نتوانید جلوتر بروید؛ لذا همان‌جا را ضریح به‌حساب بیاورید و گریه و عزاداری خودتان را انجام دهید و برگردید. ضمن اینکه در سفر اربعین، همان لحظۀ اول که در این مسیر نورانی قدم بر می‌دارید، واقعاً یک حسّ و حال دیگری است؛ حسّ و حالی که گاهی در خودِ بقعۀ مبارکه هم ممکن است برای انسان پیش نیاید.

نوحه‌های زمان اوج اقتدار با نوحه‌های دوران مظلومیت باید فرق داشته باشد
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم نکتۀ دیگر دربارۀ نوحه‌ها و روضه‌ها و محتوایی است که در این سفر می‌خواهیم از آنها استفاده کنیم. باید دست ذاکرین اهل‌بیت(ع) و مادحین و شاعران را بوسه زد که در این امر شریف خدمت می‌کنند. ولی باید توجه شود بالاخره الان که برای زیارت امام حسین(ع) می‌رویم، باید نوحۀ ما با نوحه‌هایی که 40-50 سال پیش خوانده می‌شد- آن زمان‌هایی که آرزو داشتیم به زیارت کربلا برویم- فرق داشته باشد. ما الان که در اوج اقتدار به زیارت می‌رویم، باید نوحه‌های‌مان با زمانی که در اوج مظلومیت به زیارت می‌رفتیم، فرق داشته باشد.

ما دیگر الان نباید این‌طور نوحه بخوانیم که «ای امام حسین(ع)، من آرزو دارم به زیارت کربلا بیایم!» بلکه باید بگوییم: «ای امام حسین(ع)، من این وظیفه را هرگز ترک نخواهم کرد» یا نباید بگوییم: «به من توفیق بده، یک‌بار به حرمت بیایم!» بلکه بگوییم: «ای امام حسین! من هر سال باید به حرمت بیایم، یک‌وقت این توفیق از من سلب نشود!»

ادبیات اقتدار امت اسلامی و ادبیات حماسی، بیشتر باید در زیارت اربعین جاری باشد. شما این جمعیت را نگاه کنید! اگر این جمعیت شما در تاریخ اسلام بود که ذره‌ای غبار غربت به دین نمی‌نشست. ما باید ادبیات خودمان را تغییر دهیم.

اقتدار امت اسلامی باید در اربعین دیده شود/ باید برای ظهور و انتقام خون امام حسین(ع) دعا کنیم
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم شما ببینید مزه و معنای اقتدار چقدر در این کلام ابالفضل العباس(ع) جاری است که-در نقلی هست در روز عاشورا- به امام حسین(ع) عرض کرد: «سینۀ من از این منافقین تنگ شده است، اجازه بدهید بروم انتقام خون شهدا را بگیرم؛ قَدْ ضَاقَ صَدْرِی وَ سَئِمْتُ مِنَ الْحَیَاةِ وَ أُرِیدُ أَنْ أَطْلُبَ ثَأْرِی مِنْ هَؤُلَاءِ الْمُنَافِقِین‏؛ بحار‌الانوار/45/41)

ما در این سفر باید اذن جهاد بگیریم، باید برای ظهور دعا کنیم. باید برای انتقام خون امام حسین(ع) دعا کنیم. این اقتدار امت اسلامی باید اینجا دیده شود، تا کسانی که زیارت اربعین می‌آیند، بگویند: «حسّ خوبی پیدا کردیم، و نه‌تنها برای امام مظلوم اشک ریختیم، بلکه احساس اقتدار امت اسلامی در وجودمان آمد» و آن ماجرای مظلومانۀ حج، و آن عروج مؤمنانی که نمی‌توانستند از خودشان دفاع کنند، واقعاً جبران بشود. ما باید این را مظهر قدرت اسلام قرار بدهیم، نه مظهر ضعف جامعۀ اسلامی.

در اربعین، روضه‌ها باید حماسی باشد /روضه‌های مقتدرانه باید خواند؛ روضه‌هایی که بوی حماسه می‌دهند
 
برای هیئات «اتاق فکر» نداریم در اربعین باید روضه‌های مقتدرانه خواند؛ روضه‌هایی که بوی حماسه می‌دهند. مثلاً وقتی روضۀ حضرت رباب(س) خوانده شود، اگر خواستیم زبان حال بگوییم، این‌طور بگوییم که حضرت رباب عرض می‌کند: «یا اباعبدالله(ع)! سرت را بالا بگیر، علی اصغرم به فدای تو، اگر فرزند دیگری داشتم و علی اصغرِ دیگری داشتم، فدای تو می‌کردم...» اینها شبیه رجزهای مادران شهداست که الان در منطقه در همین مسیر پیاده‌وری با شما خواهند بود.

در اربعین، روضه‌ها باید حماسی باشد. شما آمده‌اید که بگویید: «یا زینب! دیگر غربت به پایان رسید» ما باید این را در روضه‌ها و نوحه‌های‌مان بگوییم که «غربت به پایان رسید».

روایتی از پیاده روی اربعین ، زنده شدن جنین مرده با کرامت حضرت عباس(ع) ، دیدار با طرفداران دو یمانی در عراق ، جلوه های مهدوی در پیاده روی اربعین، حماسه اربعین زمینه ساز ظهور

اگر جمعیتی 20 الی 30 میلیونی ، 40 روز پس از ظهور در روز عاشورا در اربعین حسینی یکدل و متحد گرد هم می آیند ، کیست که نداند وارث خون حسین(ع) هدایت این لشگر حسینی را به دست خواهد گرفت و برای انتقام خون جدش و ریشه کن کردن بنای کفر و الحاد ، عازم فتح قلعه خیبر صهیون خواهد شد!

 روایتی از پیاده روی اربعین

بعد از نماز ظهر و عصر بود که با خانواده از قم راه افتادیم ، نماز مغرب و عشاء در نهاوند بودیم ، یک میدان حاشیه ای شهر و موکب و ایستگاه صلواتی بسیار زیبا و دلنشین ، پذیرائی گرم و خوب .

شب را در موکبی دیگر بعد از کرمانشاه گذراندیم ، شور و عشق وصف ناشدنی در زوار و خدمه موکب کاملا هویدا بود ، در آن شب سرد پاییزی همه به عشق یک نفر جمع بودند ، عشقی گرمابخش که پیر و جوان ، زن و مرد ، کوچک و بزرگ ، همه را مجذوب خود کرده بود.

صبح زود بود که رسیدیم مهران ، ترافیک سنگینی از اول مهران شروع شد که حاکی از استقبال بالای مردمی از حماسه اربعین بود ، چند کیلومتر به مرز پیاده روی ها آغاز شد ، سیل جمعیت بود که می رفت به سمت حرم ارباب.

ظاهرا چندساعتی بود که مرزها را برای عبور بدون ویزا باز کرده بودند و گذر از مرز سریعتر شده بود ، فکر می کنم هر سال چند روز مانده به اربعین ویزا را برمی دارند ان شاالله.

نزدیک به 2 کیلومتری پیاده روی کردیم تا رسیدیم به ترمینالی که عملا جز بیابان صاف پر از جمعیت و چند ماشین بیشتر نبود ، سیل جمعیت بود که می آمد ، نه ابتدایش معلوم بود نه انتهایش ، برخی به امید آمدن وسیله نقلیه می نشستند اما بسیاری همچنان به راهی که انتهایش معلوم نبود ، می رفتند.

رفتن برای ما مشکل بود چون هم پیرمرد 70 ساله داشتیم و هم بچه 5 ساله ، ساعتی نشستیم تا یک ون پیدا کردیم.

التماس جوانان عراقی برای مهمان گرفتن زائرین

هنوز ساعتی از حرکتمان نگذشته بود که با صدای اطرافیان بیدار شدم ، سئوال کردند که چه کنیم ، ظاهراً اینها ما را برای شام و اسکان دعوت می کنند ، از صحنه ای که می دیدم اشک در چشمانم حلقه زد و بغض گلویم را گرفت ، جوانهای عراقی برای مهمان گرفتن زائرین با هم رقابت می کردند ، التماس می کردند و با ایماء و اشاره به کسی که او را نمی شناختند ، می فهماندند که بیا و بر ما منت بگذار و در خانه ما استراحت کن. براستی آیا کسی نمونه ای از این صحنه های ناب و دلنشین در این دنیای پر از خودخواهی و منفعت طلبی سراغ دارد؟

در این میان نوجوانی توجهم را جلب کرد ، با چه حرارت و انرژی این طرف و آن طرف می دوید و برای مهمان گرفتن زائرین التماس می کرد ، داستان عجیب این نوجوان را خواهم گفت.

جنینی که با لطف حضرت ابوالفضل(ع) زنده شد

آن شب مهمان یک مهندس نفت در شهر کوت عراق شدیم ، احترام و محبت و پذیرایی و استقبال خانواده ی ایشان وصف ناشدنی بود ، گویا دوستان صمیمی یا فامیل نزدیکشان بودیم ، عشق حسین(ع) چقدر دلها را به هم نزدیک می کند.

شام را خوردیم و با مهندس کریم شروع به صحبت کردیم ، بنده با عربی دست و پا شکسته و برادر همسرم که طلبه است با عربی بهتر.

از همه جا صحبت شد از ظهور و نشانه هایش ، از داعش ، از علمای عراق از توافق ایران و عراق و حتی از احمدی نژاد!

ایشان علاقه زیادی به بحث نشانه های ظهور نداشت و می گفت اتحاد بهتر است! فهمیدم گروههای مدعی مهدویت از قبیل فرقه احمدبن حسن یمانی چگونه با عملکرد تفرقه افکنانه خود تاثیرات سوء خود را بر ذهنیت مردم گذاشته است ، وقتی صحبت از احمدی نژاد شد ، برق از چشمان مهندس کریم پرید و با لبخند و علامت دست خود (انگشت شست به سمت بالا) گفت که احمدی نژاد عالیست.

صبح زود بود که مهندس کریم برایمان ماشین گرفت به سمت نجف ، عکسهای یادگاری را گرفتیم و راهی شدیم در ماشین فهمیدم که راز حرارت و شور محمدباقر(پسر مهندس کریم) چیست ، خانواده گفت همسر و دختران مهندس کریم با چه صمیمت و محبتی از آنها پذیرائی کرده اند و ساعتها از هر دری دست و پا شکسته صحبت کرده اند تا رسیده اند به کرامت حضرت عباس(ع) به محمد باقر ، همسر ایشان می گفت: وقتی 5 ماهه محمدباقر را حامله بودم به علت درد به پزشک مراجعه کردم ، پزشک بعد از معاینه گفت که جنین مرده است و هرچه زودتر باید خارج شود ، با قلبی شکسته از مطب خارج شدم و به خانه آمدم ، چند روزی گذشت ، همسرم می گفت باید برای جراحی برویم بغداد ، ماندن جنین مرده هم معصیت دارد و هم برای سلامتی تو ضرر ، دلم رضا نمی داد ، تصمیمم را گرفتم ، گفتم من نذر پیاده روی می کنم تا حرم عباس(ع) و پیاده راه افتادم ، بعد از چند روز رسیدم کربلا و چند روزی را متوسل حرم حضرت عباس(ع) شدم و بسیار گریه و دعا کردم تا حاجتم را گرفتم ، احساس کردم که جنین دوباره حرکت می کند ، با همسرم به مطب دکتر رفتیم و دکتر گفت که طفل کاملا صحیح و سالم است! و آن جنین اینک 15 ساله بود با سری پرشور برای خدمت به زائران اباعبدالله الحسین(ع).

آری مردم عراق اینگونه کرامات را به عینه از اهل بیت(ع) درک می کنند که آنگونه در خدمت به زائرانشان حرص و ولع دارند.

شیعیان آواره تلعفر عراق ، ساکنان موکب های عزاداری

بسوی نجف حرکت کردیم در راه که می رفتیم قدم به قدم موکب بود ، اصلا عشق مردم شیعه ی عراق همین است ، بعد از اتمام هر اربعین ، همتشان آماده شدن برای خدمت به زوار حسین(ع) است در اربعین بعدی.

در یک موکب پیاده شدیم ، پذیرایی چای بودیم و حلیم ، یک چای گرفتم و با پسر کوچکم رفتیم کمی دورتر از موکب ، تعدادی کبوتر بود که می دانستم دیدنشان پسرم را خوشحال می کند ، مردی جلو آمد ، سلام و احوالپرسی کردیم ، گفت که ساکن این موکب است اما اصالتاً از شیعیان ترکمان شهر تلعفر عراق است و پس از حمله داعش به همراه سایر شیعیان تلعفر همه چیز را رها کرده و به نجف و کربلا آمده و با لطف صاحبان موکبها در آنجا ساکن شده اند 

می گفت وحشی های داعش همه را از کوچک و بزرگ سر می بریدند حتی نوزادان درون گهواره را! گفتم که اینجا کارت چیست ؟ گفت که عضو حشدالشعبی(بسیج مردمی) هستم ، 10 روز در جبهه ام و 10 روز در خانه. با آروزی موفقیت و بازگشت به خانه ، با رزمنده ترکمن خداحافظی کردم و راهی حرم مولا امیرالمومنین(ع) شدیم.

ساعتی قبل از ظهر بود که وارد نجف شدیم و به زحمت و آهسته آهسته در میان سیل جمعیت به سمت حرم رفتیم ، شور و حال مردم در داخل حرم و مخصوصا اطراف ضریح مقدس وصف ناشدنی بود ، شبیه یک رویا بود، بسیاری باور نمی کردند که در محضر امیرالمومنین(ع) هستند ، حرارت و بهت و حیرتشان آشکار بود .

شب را در موکبی با فضای باز سپری کردیم ، به مدد پتوهای موکب هوا زیاد سرد نبود ، صبح زود اول به زیارت وادی السلام رفتیم ، قبرستان عجیبی بود و قبرهایی که تا کنون ندیده بودم :

پیاده روی خود را از نجف آغاز کردیم ، تا چشم کار می کرد ، آدم بود ، هر گوشه ای را نگاه می کردی در تلاش بودند برای خدمت به زوار اربعین بود ، همه چیز رنگ و بوی حسین(ع) داشت. صحنه های به یاد ماندنی زیاد بود ، از پذیرائی اطفال کوچک تا سالخوردگانی که به زحمت حرکت می کردند ، از جوانانی که متواضعانه بدنهای زائران را ماساژ می دادند تا مردان و زنانی که برای میهمان گرفتن زائران التماس می کردند و تو مجبور بودی که برای رسیدن به مقصد و علی رغم میلت درخواستشان را رد کنی.

موکب امام زمانی و بحثی پیرامون نشانه های ظهور و خروج سفیانی

شب را در موکبی ساکن شدیم که نام زیبایی داشت ، بعد از نماز صبح و صبحانه قصد حرکت داشتیم که به نیت تشکر و تحسین نام زیبای موکب با یکی از خادمان هم کلام شدیم ، از نزدیکی ظهور و نشانه هایش و سفیانی و خونریزی هایش بحث شد ، این دوست عرب ما عقیده جالبی داشت ، می گفت اگر مسلمانان متحد شوند حرکت سفیانی می تواند در نطفه خفه شود و شکست بخورد و هیچ نیازی نیست که پیش بینی روایات از جنایاتش یک یک به یک محقق شود. بنده هم صبحتهای ایشان را تایید می کردم.

تا نزدیک ظهر پیاده روی کردیم تا نزدیکی های عمود 400 رسیده بودیم که با خانواده سوار ماشین ون شدیم ، با چند تن از جوانان عراقی همسفر بودیم ، یکی از آنها جزو کتائب حزب الله عراق بود ، وقتی از نشانه های ظهور و بسیار نزدیک بودن ظهور ( با زبان دست و پا شکسته عربی) می گفتم علاقه بسیاری نشان می دادند ، برایشان تازگی داشت ، چیز زیادی در این موضوع نشنیده بودند.

170 عمود مانده به کربلا پیاده شدیم ، جمعیت بسیار فشرده تر شده بود ، تلاش زیادی می کردیم تا همدیگر را گم نکنیم که پیدا کردن واقعا سخت بود ، نماز ظهر و عصر را در یکی از موکبها خواندیم و حرکت کردیم ، حضور مردم چشمگیر بود ، شور و حال بی نظیری حکم فرما بود ، چهره ها برانگیخته ، قدم ها استوار ، اراده ها محکم و همه بسوی یک هدف در حرکت. آهن ربای عشق حسین(ع) در حال جذب تمام براده های کوچک و بزرگ بود.

ساعتی به غروب مانده بود که وارد کربلا شدیم و با اقیانوس جمعیت به سمت حرم حرکت کردیم ، در روی پلی بود که می شد حرم را دید و اولین سلام را به ارباب داد ، پایین تر نگاه کردم ، شیاطین هنوز هم میان مردم و امامشان قرار دارند :

دیدار با حامیان یمانی قلابی ، از مخالفت با انقلاب اسلامی و سیاه نمایی تا اعتقاد به وقوع ظهور بدون تلاش و زمینه سازی

 با ذوق و شوقی که داشتیم خواستیم که مستقیم برویم برای زیارت ، غافل از اینکه به این سادگی ها نیست ، در اطراف حرم حضرت عباس(ع) بود که جمعیت قفل شد و به زور و زحمت توانستیم خود را به کناری برسانیم و برگردیم ، غروب شده بود و جایی برای سکونت نبود ، داشتیم از پا می افتادیم و به دنبال جایی برای استراحت بودیم اما هیچ جایی نبود ، به دنبال یک موکب همینطور عقب تر و عقب تر می آمدیم ، تا رسیدم به فضای بزرگ گاراژ مانندی که دهها موکب اتاقی و چادری داشت ، اما همه پر بود ، به زحمت جایی را برای خانواده پیدا کردم اما خودم و پسرم همچنان آواره ، وارد چادری شدم ، صدای اعتراض بلند شد که آقا اینجا پر است جا نیست ، گفتم باشد نماز می خوانم و می روم .

در حال آماده شدن برای نماز بودم که یکی از جمع چند نفری صدایم کرد و گفت ، ببخشید شما همان مجری مستند ظهور نیستید؟ گفتم بله ، گفت خب نمازت را بخوان باهات کار داریم ، بعد از نماز به جمعشان رفتم ، دو طلبه ی ایرانی بودند و چند نفر دیگر ، ابتدا از بازداشتم پرسیدند و وقتی دیدند که من علی رغم سختی ها و بازداشت ، هنوز هم از نظام و رهبری دفاع می کنم ، شروع به مخالفت کردند! جا خوردم ، برایم سخت بود که قبول کنم که افرادی که خوبی و پاکی از چهره هایشان مشهود است با انقلاب دشمن باشند! اما فهمیدم که نه ، مخالفت اینها خیلی عمیق و ریشه ای است! با اصل انقلاب بنا بر حدیث : کل رایة ترفع قبل قیام القائم فهی طاغوت   مخلالفند که توجیهاتی هم برای خودشان دارند!

(پاسخ به شبهه فوق )

آن شب 3 الی 4 ساعت بحث کردیم ، از مسائل مختلف ظهور گرفته تا تحولات منطقه از داعش تا اصل انقلاب و ...

با کمال تاسف دیدم که اینها دارند از احمدبن حسن کذاب هم دفاع می کنند ، وقتی اصل ادعا و حرکت احمد بن حسن را با توقیع شریف امام عصر(عج) که می فرمایند :

«به زودى از شیعیان من کسانى خواهند آمد که ادعاى دیدن مرا مى کنند. آگاه باشید، هر کس قبل از خروج سفیانی، و صیحة آسمانی، ادعا کند که مرا دیده دروغگوى افترا زننده است»

شیخ صدوق، کمال الدین ، ص 516.

زیر سئوال بردم ، در ابتدا تلاش کردند که آن را توجیه کنند ، اما در آخر اذعان کردند که درست است با توجه به زمانی که حدیث روشن می کند (قبل از خروج سفیانی و صیحه آسمانی) هر کس ادعایی چون ادعایی احمد بن حسن کند ، کذاب است!

اوضاع کشور را بسیار سیاه و تاریک جلوه می دادند و هیچ ثمره ی مثبتی را برای انقلاب اسلامی ایران نمی دیدند ، وقتی می گفتم که مقاومت سوریه و عراق و یمن و سلامت عتبات عالیات مرهون صلابت و اقتدار حکومت شیعه ایران است ، می گفتند چیز مهمی نیست ، (نعوذ بالله) قبر اباعبدالله حسین(ع) قبلاً هم 7 بار با خاک یکسان شده! و وقتی من می گفتم شیعه باید آماده ی جانفشانی باشد که گردی بر ساحت ائمه اطهار(ع) و قبورشان ننشیند ، حرفی برای گفتن نداشتند.

اعتقاد داشتند ما فقط باید بر طبق روایات رفتار کنیم( گروه اخباری) و حق استنباط عقلی بسیار محدود است ، مخالف سرسخت فلسفه و عرفان بودند و اعتقاد داشتند انقلاب ایران پتانسیل شیعه را هدر داده است! وقتی می پرسیدم که خب اگر شیعه بنشیند پس بر اساس چه زمینه سازیی ظهور واقع خواهد شد و امام عصر(عج) بر اساس کدام عده و نیرو قیام خواهد کرد ، جواب مشخص و روشنی نداشتند ، وقتی می گفتم که حرف شما خلاف صریح آیه قران است که می فرماید : واعدوا لهم ما استطعتم من قوه باز هم جواب مشخصی ندادند.

کینه ی عجیبی نسبت به طرح کاهش زاد و ولد داشتند و اعتقاد داشتند که این موضوع خیانت به شیعه است ، و وقتی توضیح می دادم که رهبر معظم انقلاب از ابتدا با این طرح مخالف بودند و دست اندرکاران دولتی که توسعه ی غربی را مدنظر دارند بانی آن هستند باز هم زیر بار نمی رفتند.

می گفتم بیایید از منظر دیگری به موضوع نگاه کنیم ، بنا بر روایات اشرار از شام قیام خواهند کرد که به اذعان شما در حال وقوع است ، یمنی ها از یمن حرکت مثبت خودشان را آغاز خواهند کرد که این امر هم در حال تحقق است ، ضلع سوم این مثلث که قیام خراسانی ها باشد و قیامی در جهت یاری انقلاب امام عصر(عج) است در حال حاضر چه حکومتی می تواند باشد ، باز هم جواب روشن و مشخصی نداشتند، می گفتند ما فقط باید بر طبق روایات عمل کنیم!

می گفتم که بنا بر روایات وقتی رایات سود و پرچم سیدخراسانی از مشرق زمین قیام کرد ، ائمه اطهار(ع) دستور داده اند که به یاری آن برویم حتی با سینه خیز رفتن بر روی برف ها ، حال که اعتقاد دارید ظهور بسیار نزدیک است ، مصداق حکومت مشرق زمین کدام حکومت است ؟ می گفتند این احادیث در مورد یمانی است!!

آماری از فساد مالی و اجتماعی از جامعه می دادند که بنده هم می گفتم قبول دارم اما شما وضعیت کنونی را با قبل از انقلاب مقایسه کنید نه با وضع ایده آل ، نسبت به وضع برخی قوانین مغایر با اصول اسلامی در مجلس ، شیوه ی بانکداری و ... اعتراض داشتند که بنده می گفتم انقلاب ادعا ندارد 100 درصد اسلامی است ما 30 درصد اسلام را پیاده کرده ایم و ان شااالله در حکومت امام عصر(عج) 100 درصد اسلام پیاده خواهد شد ، باز زیر بار نمی رفتند.

خلاصه آن شب تاسف بار گذشت و من دیدم انسانهای پاکی که قصد و غرض ندارند چگونه با عملکرد و عقاید نادرست برخی خواص و تبلیغات مسموم به انحراف کشیده شده اند.

دیدار با کاروان یمانی از لبنان در حرم امام حسین(ع)

صبح روز بعد به سمت حرم حرکت کردیم و در اطراف خیمه گاه و تل زینبیه مستقر شدیم ، بعد از ظهر برای زیارت رفتم اما جمعیت آنچنان متراکم و فشرده بود که از فاصله زیادی مانده به حرم منصرف شدم ، شب ساعت 1 بود که عازم زیارت شدم و علی رغم جمعیت زیاد و فشار سنگین وارد حرم امام حسین(ع) شدم ، شور و حال مردم بسیار عجیب بود ، هرکسی در حال خودش بود ، چشمم به افرادی افتاد که کلاه و کیف قرمز داشتند و روی آن نوشته شده بود " حمله یمانی من لبنان " اهمیت ندادم و عازم زیارت شدم ، فشار و تراکم جمعیت طوری بود که فقط می شد از 10 متری به زیارت و تماشای ضریح مقدس ایستاد و نمی شد جلوتر رفت ، با کمک دیگران پیرمردی را که در وضعیت سختی بود به عقب آوردیم از دور زیارت نامه خواندم و جای دیگری نماز و دعا ، بعد از دعا باز هم چشمم به افرادی افتاد که کلاه و کیف قرمز داشتند ، جلو رفتم و سلام و احوالپرسی کردم ، پرسیدم منظور شما از کلمه یمانی در این نوشته ها چیست ؟ گفت او کسی است که هنگام ظهور همراه امام مهدی(ع) می آید و برایش زمینه سازی می کند ، پرسیدم و اعتقاد شما در مورد مصداق کنونی اش ؟! خندید و گفت : ان شاالله سیدحسن نصرالله! گفتم ان شاالله و گفت ان شاالله سیدالقائد خامنه ای ، سیدخراسانی روایات است ، گفتم ان شاالله ، جمعیت فشرده بود و نمی شد زیاد حرف زد ، گفت برای سیدحسن دعا کنید ، گفتم چشم و خدا حافظی کردم.

دوربینم را در ابتدای حرم تحویل داده بودم ، خیلی دوست داشتم که از آنها تصویری داشته باشم ، بعد از خروج از حرم خیلی اطراف را نگاه کردم تا شاید آنها را ببینم و عکسی یادگاری از آنها بگیرم که نشد.

ساعت حدود 3 بود که برای زیارت حرم حضرت عباس(ع) رفتم و ساعتی بعد برگشتم ، بین الحرمین پر بود از جمعیت و دسته های عزاداری ، هر یک در گوشه ای ، اشکهای زائران بود که با روضه ها سرازیر می شد ، هر جمعی در حال خودش بود ، روضه خوانی ، شور ، سینه زنی ... چه صفایی دارد آن هم در بین الحرمین!

بعد از ظهر جمعه بود که آماده شدیم برای بازگشت و با ماشینهای بزرگ تا مسیری آمدیم در آنجا هم با جمعی از بسیجی های تهران که در فتنه 88 برای سرکوب فتنه گران هزینه داده بودند همسفر شدیم ، شاکی بودند از اینکه کسی سراغی از مجروحان مقابله با فتنه نمی گیرد و فراموش شده اند. براستی که جهاد با فتنه مظلوم ترین جهاد بود.

شب بود که رسیدیم مرز مهران و با چه سختی از مرز عبور کردیم پیاده روی چند کیلومتری در سرما ، بعد از مرز ، مردم در سرمای استخوان سوز سرگردان بودند ، نه جای گرمی بود و نه وسیله ای که آنها را سوار کند و نه مسئولی که حالی بپرسد. مسئولان امروز اگر در خدمت به زائران اباعبدالله الحسین(ع) کوتاهی کنند فردای قیامت باید پاسخگو باشند...

انقلاب اربعین طلیعه و زمینه ساز انقلاب ظهور

حماسه اربعین ، انقلابی در حال تکامل است ، انقلابی مقدمه انقلابی عظیم تر ، عشق حسینی مقدمه انقلاب مهدوی و اگر امروز عشق حسین(ع) همه را از ترک و فارس و عرب و افغان و لر و بلوچ و ... متحد می سازد و در صفی واحد قرار می دهد ، یقیناً این اتحاد لازمه اصلی ظهور است ، همچنانکه امام عصر(عج) در توقیعی می فرماید :

اگر شیعیان ما ـ که خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ در راه ایفاى پیمانى که بر دوش دارند، همدل مى شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمى افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان مى گشت، دیدارى بر مبناى شناختى راستین و صداقتى از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفى شدن ما از آنان چیزى نیست جز آن چه از کردار آنان به ما مى رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.

احتجاج، ج2، ص315 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8 .

 و اگر جمعیتی 20 الی 30 میلیونی ، 40 روز پس از ظهور(در روز عاشورا) در اربعین حسینی یکدل و متحد گرد هم می آیند ، کیست که نداند وارث خون حسین(ع) هدایت این لشگر حسینی را به دست خواهد گرفت و برای انتقام خون جدش و ریشه کن کردن بنای کفر و الحاد ، عازم فتح قلعه خیبر صهیون خواهد شد!

پس معجزه ی اربعین در انقلاب دلها را باید طلیعه ظهور دانست که بزودی به هدف نهایی خویش خواهد رسید. ان شاالله